W&H Poland
Zastosowanie ozonu w leczeniu:
Część 1
Ozon wyraźnie pomaga w leczeniu ubytków powierzchniowych, przyśpiesza gojenie ran oraz tworzenie nabłonka i wspomaga profesjonalną profilaktykę. Dr nauk med. stomatolog, inż. Svea Baumgarten, akredytowany implantolog, dzieli się z nami swoimi doświadczeniami z leczenia ozonem.
Ozon to bardzo skuteczny środek dezynfekujący. Jako produkt działania promieni UV na tlen jest gazem, który również znajduje zastosowanie w jamie ustnej podczas zabiegów chirurgicznych. Pozytywne właściwości biofizyczne oznaczają, że przyśpiesza gojenie się ran, tworzenie nabłonka oraz wzmacnia naturalne właściwości antyrodnikowe komórek (za pomocą indukcji enzymów).
Ozon wspomaga również profesjonalną profilaktykę. W II części niniejszej serii, przedstawimy zastosowanie ozonu w ostrym przypadku zapalenia przyzębia brzeżnego, w przedniej części szczęki górnej, której stan udało się znacząco poprawić poprzez wielokrotne zastosowanie ozonu generowanego przez urządzenie Prozone. Ozon również wyraźnie wspomaga leczenie ubytków powierzchniowych (szczelin, próchnicy powierzchni żucia oraz korzenia zęba). Wyniki wstępne pokazują, że ozon może być stosowany do leczenia periimplantitis oraz infekcji endodontycznych. Ozon jest bardziej biokompatybilny i mniej cytotoksyczny niż podchloryn sodu.
Wstęp
Zastosowanie ozonu w stomatologii stało się popularne już po II wojnie światowej pomimo niskiego poziomu technicznego urządzeń do jego wytwarzania. Chirurdzy-stomatolodzy oraz stomatolodzy używali ozonu do zwalczania infekcji będących efektem powikłań u pacjentów z implantami. Jednym z pionierów wykorzystywania ozonu w leczeniu był dr Sandhaus z Zurychu, który opracował urządzenie umożliwiające jednoczesne stosowanie ozonu w postaci gazu oraz do ozonowania wody. W pracy ważnej dla praktycznej stomatologii zaprezentował dwóch pacjentów z implantami, którzy cierpieli na agresywną postać mucositis oraz ropienie podniebienia.
W pierwszym przypadku, Sandhause wykorzystał do oczyszczenia metodę płukania wodą ozonową oraz serie aplikacji ozonu. W drugim przypadku, wykonał nacięcie w celu oczyszczenia ropienia i przemycia zakażonej błony śluzowej wodą ozonowaną oraz podaniem w to miejsce ozonu. Czynności te były powtarzane codziennie przez tydzień. W obu przypadkach infekcje zostały zwalczone. Sandhaus uznał zastosowanie ozonu za lepsze od chemioterapii.
Krótkie podsumowanie zastosowania ozonu w praktycznej implantologii zostało opublikowane przez dr Kocha. Pomiędzy 1969, a 1974 r. u 289 pacjentów wszczepiono 618 implantów. Regularne kontrole ujawniły, że 3,8% implantów zostało odrzuconych. W przypadku implantów, które nie zostały odrzucone, przed zabiegiem, w trakcie zabiegu oraz po zabiegu stosowano wodę ozonowaną. Koch podejrzewał, że sukces osteointegracji zależy od zastosowania ozonu. Niestety, brak jest danych na temat ilości odrzuconych implantów w zabiegach, w których nie zastosowano ozonu.
Innym pionierem wykorzystania ozonu w zarówno stomatologii zachowawczej jak i operacyjnej był dr Türk, który opublikował obszerną listę wskazań zastosowania ozonu w leczeniu próchnicy, dezynfekcji powierzchniowej oraz w endodoncji i periodontologii. Dzięki postępowi technicznemu, który umożliwiał powstawanie zminiaturyzowanych urządzeń produkujących ozon takich jak np.: OzonyTron firmy Mymed, , HealOzone firmy KaVo oraz Prozone firmy W&H, zastosowanie ozonu w stomatologii w ostatnich latach zyskało na popularności.
Dezynfekcja
Ozon od dawna był stosowany jako środek dezynfekujący wodę z uwagi na jego właściwości utleniające w stosunku do zanieczyszczeń chemicznych, organicznych oraz biologicznych. Ozon doskonale nadaje się do obniżenia skażenia bakteriologicznego instalacji wodnej w stomatologii oraz w systemach ssących np.: ssakach. Zapobiega tworzeniu się nalotów bakteryjnych w instalacjach wodnych.
Do zwiększenia skuteczności zazwyczaj potrzeba dodatków (np. wody utlenionej). Ogólnoeuropejskie badania nad jakością wody w praktyce stomatologicznej ujawniły, że rekomendowany pułap stężenia mikrobów (maks. 200 jednostek tworzących kolonie/ ml wody, zgodnie z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Stomatologicznego) jest przekroczony w 51% przebadanych instalacjach wodnych wśród 237 gabinetów stomatologicznych (wysoki udział trudnych do zwalczenia bakterii, np. legionella pneumophila, pseudomonas aeruginosa, mycobacteriua oraz bakterii z grupy Coli). Jest to bardzo niekorzystna sytuacja, ponieważ w gabinetach tych leczono również pacjentów z osłabionym układem odpornościowym, dla których zakażenie takimi bakteriami jest niebezpieczne.
W wyniku swojej skuteczności jako czynnika utleniającego (trzeci, najsilniejszy czynnik utleniający po fluorze i nadsiarczanach), a także z uwagi na swój szybki rozpad pod wpływem jonów metalu z natychmiastowym wytworzeniem tlenu oraz rodników hydroksylowych, ozon jest odpowiednim kandydatem do ograniczenia liczby bakterii oraz organicznego i endotoksycznego skażenia instalacji wodnych. Na poziomie molarnym ozon jest kilkaset razy silniejszym środkiem utleniającym niż woda utleniona.
W niskich stężeniach reaguje synergicznie z wodą utlenioną szybko niszcząc materię organiczną. Jest samo- ograniczającym się utleniaczem, z uwagi na swoją tendencję do spontanicznego rozpadu na tlen i wysoko reaktywny tlen singletowy 1O2 (23 kcal/mol), który z kolei reaguje z wodą tworząc rodniki hydroksylowe oraz wodę utlenioną. Proces ten jest przyśpieszany przez obecność systemów redoksowych jonów metali przejściowych (Fe++/+++, Cu+/++) lub tytanu. Stężenie ozonu w czynniku biologicznym jest obniżone przez odczynniki tioalkoholowe (np. zredukowany glutation, GSH lub cysteinę) oraz kwasy aminowe, proteiny i inne molekuły organiczne, co znacząco obniża skuteczność ozonu w organizmie.
Rozpuszczalność ozonu w wodzie (50 ml ozonu w 100 ml wody w temp. 0 °C) jest dziesięć razy większa niż tlenu. Okres półtrwania ozonu waha się od 1 godz. w temp. 22°C do ok. 3 godz. w temp. 4 °C, jeżeli jako rozpuszczalnika użyje się wody podwójnie destylowanej.
Większość systemów biologicznych używa ditlenu jako akceptora elektronów. Tlen słabo utlenia gatunki biorodnikowe. Absorpcja elektronów prowadzi do powstania rodnika ponadtlenkowego (O2) Przykładem tego jest utlenienie w mitochondrium organizmów tlenowych substratów cyklu TCA, które prowadzi do ciągłego ataku rodników ponadtlenkowych, które są detoksykowane przez działanie dysmutaz nadtlenkowych. Enzymy te dokonują detoksykacji nadtlenków poprzez zamianę ich w wodę utlenioną.
Następnie produkt tej reakcji jest zamieniany w wodę i tlen poprzez katalazę i peroksydazę GSH. Rodniki tlenowe są neutralizowane również przez antyutleniacze małocząsteczkowe, takie jak witamina E (tokoferol), ß-karoten, zredukowany glutation, cysteinę oraz kwas askorbinowy.
Zapalenie ozębnej oraz periimplantitis są związane z, lub powodowane przez patogeny mikrobiologiczne. Obejmują one gram-ujemne bakterie beztlenowe oraz gram-dodatnie bakterie tlenowe, tworzące naloty bakteryjne (płytki nazębne) w ustach, pomiędzy twardymi powierzchniami a miękkimi tkankami w ustach a także w instalacjach wodnych oraz ssakach. Błony te czynią występujące w niej bakterie odpornymi na własne mechanizmy obronne pacjenta i regularnie podawane antybiotyki.
Tak więc codzienna walka z bakteriami tworzącymi naloty bakteryjne, przy pomocy środków mechanicznych oraz chemicznych środków dezynfekujących jest wyzwaniem dla stomatologa oraz pacjenta, ponieważ są to jedyne skuteczne środki zapobiegawcze, chroniące przez pojawieniem się oraz/lub postępem zapalenia ozębnej lub periimplantitis.
Brauner wykazał, że połączenie profesjonalnego czyszczenia zębów z codziennym płukaniem zębów wodą ozonową może dać lepsze wyniki kliniczne w przypadkach zapalenia dziąseł i zapalenia ozębnej. Niemniej, w przypadku zaprzestania stosowania środków profesjonalnych, oznaki tworzenia się płytki nazębnej i tendencje do krwawienia dziąseł szybko wracają. Płukanie ust wodą ozonowaną bez jednoczesnego mechanicznego usuwania płytki nazębnej nie daje oczekiwanego rezultatu.
Zapowiedź - Zastosowanie ozonu w leczeniu: Część 2
W kolejnym wydaniu Biletynu W&H (wrzesień 2009) przedstawimy leczenie z zastosowaniem ozonu, przeprowadzone u 42-letniej pacjentki z zaawansowanym zapaleniem przyzębia brzeżnego w przedniej części szczęki górnej, które zakończyło się sukcesem.
Źródło: Dr. Svea Baumgarten, M Sc, Bürgerweide 36, 20535 Hamburg,
Tel.: (0049)40-259303, Faks nr.: 040-27145679; svea.baumgarten@t-online.de.
Bibliografia.:
pełny Raport Użytkownika znajduje się po prawej stronie strony, w sekcji plików do pobrania.
komentarze